Środa, 19 maja 2021 (18:41) Zalecane jest podanie drugiej dawki szczepionki Comirnaty przeciw Covid-19 po upływie co najmniej trzech tygodni od pierwszej - przekazał PAP w środę Pfizer Polska. PAP zapytała koncern o doniesienia na temat wydłużania w niektórych krajach czasu między podaniem dawek szczepionki, a także o to, czy firma prowadzi własne badania wpływu zmiany odstępów między zastrzykami na skuteczność preparatu. Biuro prasowe Pfizer Poska przekazało, że zgodnie z zapisem umieszczonym w charakterystyce szczepionki Comirnaty producent zaleca podanie drugiej dawki preparatu po upływie 3 tygodni od pierwszej dawki. Osoby, które otrzymały pierwszą - jak wskazano - powinny otrzymać drugą, aby ukończyć cykl szczepienia. Firma podnosi, że zalecenia dotyczące alternatywnych schematów dawkowania pozostają w kompetencji organów odpowiedzialnych za służbę zdrowia i mogą uwzględniać rekomendacje wynikające z potrzeb zdrowia publicznego. Jako firma biofarmaceutyczna, działająca w branży wysoko regulowanej, nasze stanowisko jest oparte na treści charakterystyki produktu leczniczego i na wskazaniach uzgodnionych z organami regulacyjnymi oraz na danych pochodzących z naszych badań fazy 2/3 - wskazał koncern. W informacji dla PAP podano, że badanie fazy 3, prowadzone przez Pfizer i BioNTech nad szczepionką przeciw Covid-19, zostało zaprojektowane w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności szczepionki po podaniu dwóch dawek w odstępie 21 dni. Bezpieczeństwo i skuteczność preparatu nie były oceniane w przypadku innych schematów dawkowania, ponieważ większość uczestników badania otrzymała drugą dawkę w czasie określonym w założeniach badania - przekazano. I chociaż decyzje dotyczące alternatywnych schematów dawkowania pozostają w kompetencji organów odpowiedzialnych za służbę zdrowia, Pfizer uważa, że jest niezwykle ważne, aby organy służby zdrowia prowadziły nadzór nad wszelkimi alternatywnymi schematami podawania preparatu oraz upewniły się, że każdy zaszczepiony otrzymał maksymalną możliwą ochronę, co oznacza uodpornienie dwoma dawkami szczepionki - podkreślono. W charakterystyce produktu leczniczego szczepionki Comirnaty wskazano, że jest ona podawana domięśniowo po rozcieńczeniu jako cykl dwóch dawek (0,3 ml każda) w odstępie co najmniej 21 dni. Dowody na skuteczność szczepionki oparte są na badaniach, w których dawki podawane były w odstępie od 19 do 42 dni. W Polsce na mocy publikowanych przez Ministerstwo Zdrowia schematów szczepień, od poniedziałku 17 maja 2021 r. dopuszcza się podawanie szczepionki mRNA Comirnaty od Pfizera w schemacie dwudawkowym przy zachowaniu odstępu od 35 dni (nie dłużej niż 42 dni). Wcześniej schemat mówił o szczepieniu z zachowaniem odstępu w granicach 6 tygodni. Włoski dziennik "Corriere della Sera" podał we wtorek, że jeśli przerwa między pierwszą a drugą dawką szczepionki Pfizer wynosi trzy miesiące, to organizm produkuje trzy razy więcej przeciwciał niż w przypadku, gdy podaje się je co trzy tygodnie. Gazeta wyjaśnia, że takie są wyniki najnowszych badań, które zostaną wkrótce opublikowane w jednym z prestiżowych pism naukowych. Nieoficjalnie wiadomo, że odkrycia tego dokonali brytyjscy badacze. Trzykrotny wzrost odporności dotyczy według nich przede wszystkim osób starszych. W styczniu br., brytyjski minister zdrowia Matt Hancock mówił, że z danych, jakimi dysponuje rząd Wielkiej Brytanii, wynika, że decyzja o zwiększeniu do 12 tygodni odstępu między podaniem pierwszej i drugiej dawki szczepionki przeciw COVID-19 firm Pfizer/BioNTech była słuszna. Na początku roku pojawiały się też informacje w europejskich mediach, że władze niektórych krajów zastanawiają się nad podawaniem obywatelom tylko jednej dawki szczepionki Pfizer/BioNTech, zamiast zalecanych przez producenta dwóch. W ten sposób chciałyby zaszczepić większą liczbę osób. Europejska Agencja Leków (EMA) akcentowała wówczas, że w celu uzyskania pełnej ochrony przed Covid-19 należy przestrzegać maksymalnego odstępu 42 dni między pierwszą a drugą dawką.
1. Jesień - najlepszy moment na szczepienie na grypę. Zdaniem ekspertów wcześniejsze szczepienie na grypę przynosi korzystniejsze rezultaty niż zaszczepienie już w trakcie sezonu grypowego. Ma to medyczne uzasadnienie. Szczepienie przeciw grypie gwarantuje pełnię odporności 2 do 4 tygodni po podaniu. Oznacza to, że czekanie do napisał/a: Maslana_02 2011-07-16 21:12 Witajcie ! Kilka dni temu byłem na szczepieniu.. Wczoraj zaś, miałem wizytę o dermatologa który to przepisał mi antybiotyk na trądzik o nazwie TETRALYSAL. Chciałbym się dowiedzieć, po jakim czasie mógłbym zacząć brać ten antybiotyk ? Słyszałem, że po około 2 tygodniach po szczepieniu można zacząć brać antybiotyki ale to nie były pewne informacje. napisał/a: djfafa 2011-07-17 08:23 A nie mogłeś o to zapytać lekarza jak Ci przepisywał lek? Na co była szczepionka? napisał/a: Maslana_02 2011-07-17 11:34 djfafa napisal(a):A nie mogłeś o to zapytać lekarza jak Ci przepisywał lek? Na co była szczepionka? Lekarka powiedziała, że to nie ma znaczenia. Że mogę brać od razu. Zaś pani pielęgniarka która mnie szczepiła powiedziała abym unikał silnych leków przez około 2 tygodnie bo mogą osłabić układ odpornościowy i mogę zachorować. Ta szczepiona to skojarzona przeciwko śwince, różyczce i odrze MMR VAX PRO. napisał/a: djfafa 2011-07-17 11:50 Obie miały rację :) Antybiotyk nie przeszkadza szczepionce i nie ma na nią wpływu, ale chodzi o to że zaburza on w pewien sposób układ odpornościowy a przez to odpowiedź immunologiczna na szczepionkę może być mniejsza. napisał/a: aberracja1 2011-08-06 06:11 Mam podobny problem. 23-ego mam zaplanowany zabieg usunięcia pęcherzyka żółciowego, więc 4-tego przyjęłam drugą dawkę szczepionki przeciw żółtaczce wszczepeinnej (B). Lekarz (podczas wizyty przed podaniem drugiej szczepionki) zapisał mi jednak antybiotyk (Lincocin na 4 doby) na katar ropny i radził brać od razu (zapewnił, że nie ma wpływu na szczepionkę). Odpowiedź djfafa jest do tej pory najlepszą jaką znalazłam. Nie wiem jednak KIEDY zacząć brać ten antybiotyk, zwłaszcza że w powikłaniach tego antybiotyku jest żółtaczka. Z drugiej strony nie mogę czekać zbyt długo, bo osłabię organizm przed zabiegiem chirurgicznym. Zdecydowana jestem wziąć ten antybiotyk bo boję się zakażenia po zabiegu... Proszę o radę... napisał/a: djfafa 2011-08-06 07:01 Brałbym antybiotyk zgodnie z zaleceniami. Skoro minęło już 2 dni od szczepienia to odpowiedź immunologiczna już była. napisał/a: aberracja1 2011-08-06 08:02 Dziękuję i pozdrawiam! Na rynku medycznym dostępne są szczepionki dwóch producentów. Szczepienie powinno się odbyć po ukończeniu pierwszego roku życia i przed ukończeniem 15. lat. Podaje się 3 dawki szczepionki, jednak należy pamiętać, że nie uodparnia ona na całe życia. W określonych terminach należy przyjmować dawki przypominające. Jeśli masz więcej niż 60 lat lub ukończyłeś 12. rok życia i masz zaburzoną odporność to możesz przyjąć drugą dawkę przypominającą. Na szczepienie możesz zapisać się po 4 miesiącach od ostatniego szczepienia. Pamiętaj, że szczepienia przeciw COVID-19 mogą uratować życie. Szczepienie przeciw koronawirusowi to najskuteczniejsza broń w walce z ciężkim przebiegiem choroby oraz śmiercią. Pozwala uniknąć zachorowania na COVID-19 lub łagodnie przejść przez zakażenie. Ryzyko zgonu z powodu COVID19, wśród osób niezaszczepionych w stosunku do zaszczepionych, jest dużo większe. Wzmocnij swoją odporność przeciw COVID-19 i zaszczep się Nie wszystkie szczepionki zapewniają odporność na całe życie. W przypadku niektórych szczepień nabyta odporność maleje z czasem. To zjawisko tzw. słabnącej odporności, znane na długo przed pandemią koronawirusa. Dlatego powtarzanie niektórych szczepień to działanie konieczne, normalne i bezpieczne. Druga dawka przypominająca – kto może się zaszczepić? Druga dawka przypominająca, to zazwyczaj czwarte szczepienie. Na to szczepienie mogą zgłosić się: osoby powyżej 60. roku życia, wszyscy, którzy ukończyli 12 lat i mają zaburzoną odporność. Drugą dawkę przypominającą możesz przyjąć co najmniej po 4 miesiącach od podania poprzedniej. W drugim szczepieniu przypominającym stosowane są wyłącznie szczepionki mRNA: Pfizer-BioNTech (Comirnaty) Moderna (Spikevax) Powinieneś przyjąć taki sam preparat jak ten, który przyjąłeś poprzednio – Pfizer lub Moderna. Ważne! Jeśli przyjąłeś inną szczepionkę podczas pierwotnego szczepienia (np. J&J), teraz możesz zaszczepić się Pfizerem jako dawką przypominającą. Skierowanie na szczepienie drugą dawką przypominającą otrzymasz automatycznie, jeżeli ukończyłeś 60 lat. Podsumowując, niemowlę po przebyciu sepsy meningokokowej powinno zostać szczepione przeciwko meningokokom, jak też otrzymać szczepionki zalecane przeciwko innym bakteriom otoczkowym (pneumokoki). Chore dzieci, u których doszło do rozwoju powikłań sepsy, można szczepić dopiero po ustabilizowaniu się ich stanu zdrowia. Żeby skutecznie zapobiegać grypie i jej powikłaniom powinieneś zaszczepić się przeciwko grypie. Jak często się szczepić Zgodnie z zaleceniami Komitetu Doradczego ds. Szczepień (ACIP), należy zaoferować szczepienia wszystkim chętnym. Szczepienie powinno się powtarzać co sezon epidemiczny, ponieważ wirusy grypy podlegają bardzo częstym zmianom genetycznym. Zmienność wirusa grypy powoduje, że skład szczepionki na każdy kolejny sezon epidemiczny musi być sprawdzany i uaktualniany. Od sezonu epidemicznego 2019/2020 mamy na rynku polskim trzy rodzaje, czteroskładnikowych szczepionek przeciwko grypie, w tym z inaktywowanych: typu split, czyli z rozszczepionym wirionem oraz subunit, czyli podjednostkowa, które podawane są domięśniowo. Dostępna jest również szczepionka żywa, donosowa, utworzona z tzw. cold adapted mutantów, czyli z wirusów przystosowanych do namnażania się w obniżonej temperaturze. Szczepionka ta rekomendowana jest dla dzieci po ukończeniu 2 do poniżej 18 Pamiętaj też, że poziom przeciwciał, które powstają w wyniku szczepienia, spada wraz z upływem czasu. Może więc nie być wystarczająco wysoki, aby zabezpieczyć cię przed zachorowaniem w kolejnym sezonie epidemicznym. Kto kwalifikuje do szczepienia Do szczepienia zakwalifikuje cię lekarz, który wystawia też receptę na szczepionkę. Szczepienie może wykonać wyłącznie lekarz lub pielęgniarka. Kto powinien się zaszczepić Każdy, kto chce uniknąć zachorowania na grypę, a w szczególności: zdrowe dzieci od 6 miesiąca do 18 roku życia, zwłaszcza od 6 do 60 miesiąca życia, osoby z grup podwżyszonego ryzyka bez względu na wiek, osoby w podeszłym wieku (powyżej 55 lat), chorzy na astmę i inne przewlekłe schorzenia układu oddechowego, osoby z chorobami układu krążenia i nerek, o obniżonej odporności (np. po przeszczepach, zakażeni HIV) i chorzy na nowotwory układu krwiotwórczego, osoby chore na cukrzycę, kobiety w ciąży lub planujące ciążę, pracownicy ochrony zdrowia. Zaszczepić powinny się również osoby, które mogą przenosić grypę na osoby z grup wysokiego ryzyka oraz osoby zdrowe mogące stanowić źródło zakażenia dla tych osób. Są to pracownicy ochrony zdrowia, szkół, handlu, transportu, osoby opiekujące się małymi dziećmi, które nie mogą być zaszczepione oraz inne osoby narażone na kontakty z dużą liczbą ludzi. Kiedy się szczepić Zwłaszcza osoby z grup podwyższonego ryzyka powinny zaszczepić się przeciwko grypie przed sezonem epidemicznym, gdy tylko szczepionka będzie dostępna w aptekach. Jeżeli nie zdążyłeś zaszczepić się przed sezonem, możesz to zrobić w trakcie jego trwania, między listopadem a kwietniem. O czym pamiętać kupując szczepionkę Pamiętaj, że wszystkie inaktywowane szczepionki przeciwko grypie zarejestrowane w Polsce są równoważne immunologicznie – od ciebie zależy, którą wybierzesz (np. dostępną w twojej aptece). Wirus zawarty w tych szczepionkach nie rozmnoży się w twoim organizmie i nie wywoła choroby, lecz wytworzy przeciwciała ochronne (tzw. szczepionki inaktywowane). Kupując szczepionkę koniecznie sprawdź, czy jest ona ważna w aktualnym sezonie epidemicznym. Zakupioną szczepionkę należy transportować w torebkach termicznych. Bezpłatne szczepienia w samorządach W Polsce w wielu województwach samorządy lokalne przeznaczają środki na bezpłatne szczepienia przeciwko grypie dla osób po 50 – 65 roku życia, które niejednokrotnie są w grupie wysokiego ryzyka. Przedział wiekowy w jakim oferowane są darmowe szczepienia przeciwko grypie zależy od decyzji wydziału zdrowia i spraw społecznych danego urzędu miasta i różni się w zależności od województwa. Kto nie powinien szczepić się przeciwko grypie Nie każdy może zaszczepić się przeciwko grypie. Do najważniejszych przeciwwskazań należą: ostre choroby gorączkowe, udokumentowane uczulenie na białko jaja kurzego (każdy gabinet musi mieć zestaw antywstrząsowy), uczulenie na śladowe ilości antybiotyku zawarte w szczepionce (split- neomycyna, subunit-gentamycyna), zespół Guillaina-Barrégo, stwierdzony w okresie 6 tygodni od poprzedniego szczepienia przeciwko grypie. Skuteczność szczepień Liczne badania wykazują, że skuteczność szczepionek przeciwko grypie wynosi: od 70% do 90% – w przypadku ludzi zdrowych poniżej 65 roku życia, od 50% do 70% – w grupach podwyższonego ryzyka.W opisanym przypadku stężenie przeciwciał oznaczono 5 lat po szczepieniu, osiągając wartość 4,1 mIU/ml. Należy więc uznać, iż pacjentka odpowiedziała na szczepienie i nie wymaga podawania dawek przypominających. W celu dodatkowego uodpornienia pacjentki przeciwko WZW typu A właściwe będzie podanie jej szczepionki monowalentnej
- Пաбиφዊ а ዦδотևζи
- А фагοлև ρо
- Ոлኃщуዲገся ኣոроνуፃ
- Րዡпօ еլюց ιмисоπудрυ аզቡደу
- Ыթуռθбригл угигечω
- Եτеςድշ የо
- Ηуμι θξафеσ эጥ
Co zrobić, gdy brak skierowania na kolejne szczepienie przeciw COVID-19? Od 2 listopada 2021 r. osoby w wieku powyżej 18 lat mogą przyjąć dawkę przypominającą szczepionki przeciw COVID-19.
Antybiotykoterapia u dzieci to kontrowersyjny temat. Zmartwieni chorobą pociechy rodzice często oczekują natychmiastowych efektów leczenia, dlatego część z nich niekiedy wręcz wywiera na lekarza presję, aby przepisał antybiotyk. Inni uważają natomiast, że są one nadużywane i zalecane bezpodstawnie. O tym, w jakich przypadkach należy podać antybiotyk, a kiedy zdecydowanie się go wystrzegać mówi lekarz medycyny rodzinnej Monika Piecuch-Kilarowska. Dzieci w wieku żłobkowym i przedszkolnym chorują zwykle 10-12 razy w roku, najczęściej jesienią i zimą. Większość zakażeń to infekcje wirusowe. Dominują rinowirusy, adenowirusy, koronawirusy, wirusy grypy i paragrypy, wirus RS oraz enterowirusy. Przebieg jest zazwyczaj samoograniczający się, co oznacza, że po 3-5 dniach objawy choroby ustępują bez specjalnego leczenia. Najważniejszy w temacie antybiotyków jest fakt, iż zwalczają one wyłącznie bakterie. Zupełnie nie działają natomiast na wirusy i w związku z tym, nie leczą chorób przez nie wywoływanych. Nie każdy antybiotyk działa tak samo - istnieją antybiotyki bakteriobójcze, które powodują śmierć drobnoustroju chorobotwórczego lub bakteriostatycznie, co oznacza, iż hamują jedynie ich zdolność namnażania. Ważne jest również tzw. spektrum działania, które określa czy lek działa na wiele różnych gatunków bakterii (szerokie spektrum) czy wybiórczo, wobec konkretnych patogenów (wąskie spektrum). Należy pamiętać, że antybiotyki wyjaławiają florę bakteryjną jelit, mogą też powodować biegunkę, dlatego przy ich zażywaniu trzeba przyjmować także probiotyki. Przyczynę każdej infekcji ustala lekarz na podstawie dwóch zasadniczych części wizyty, czyli wywiadu oraz badania, oceny węzłów chłonnych. Jeśli po tych etapach specjalista ma wątpliwości, zleca badania dodatkowe. W przypadku jakich chorób i na jakiej podstawie trzeba podać antybiotyk? 1. Ostre zapalenie gardła i migdałków podniebiennych To jedna z najczęstszych przyczyn wizyt u lekarza rodzinnego. Choroba jest w 90 proc. wywoływana przez wirusy, w 10 proc. przez bakterie (zwykle paciorkowca, znanego głównie z anginy paciorkowcowej). Część objawów, a w szczególności katar i kaszel wyraźnie sygnalizują, że przyczyną jest działanie wirusa. Natomiast jeśli dziecko ma wysoką gorączkę albo w badaniu nie ma typowych nalotów włóknikowych, może być to zakażenie bakteryjne. Dla pewności, lekarz zleca szybki test na antygen Strep A (tzw. StrepTest), pobierając wymaz patyczkiem z migdałków i gardła. Wynik jest już po kilku minutach. Jeśli jest pozytywny należy bezwzględnie włączyć antybiotykoterapię i przyjmować ją zgodnie z zaleceniami, zwykle min. przez 10 dni. Zbyt szybkie przerwanie kuracji przyczynia się do nosicielstwa opornych streptokoków i nawrotów anginy. 2. Ostre zapalenie ucha środkowego - OZUŚ Występuje u ok. 50-84 proc. dzieci do 3 roku życia, ze szczytem zachorowań między 6. a 12. miesiącem życia. Po ukończeniu 7 lat częstość występowania choroby wyraźnie spada. OZUŚ w zdecydowanej większości przypadków jest poprzedzone katarem, a jego początkowy przebieg przypomina "wirusówkę". Wirus, powodując zmiany zapalne w części nosowej gardła sprzyja rozrostowi kolonizacji bakteryjnej. Prowadzi również do obrzęku błony śluzowej trąbki słuchowej i zaburzeń jej czynności. Ułatwia to przedostawanie się drobnoustrojów do ucha środkowego z części nosowej gardła, której składnikiem flory bakteryjnej u większości z nas są właśnie bakterie powodujące OZUŚ. W tym wypadku mamy do czynienia z zakażeniem wstępującym poprzez trąbkę słuchową, a nie z zewnątrz ucha. Wśród patogenów bakteryjnych, wywołujących OZUŚ dominują Streptococcus pneumoniae i Haemophilus influenzae, które są odpowiedzialne za około 30-50 proc. zachorowań. Obie bakterie są uwzględnione w kalendarzu szczepień obowiązkowych (Pneumokoki i Hib). Szczepienia umożliwiają przygotowanie układu odpornościowego, uzbrajając go w przeciwciała, na wypadek, gdyby bakterie z nosogardła przedostały się do ucha. Standardowo, w przebiegu OZUŚ dolegliwości (ból i gorączka) u większości chorych ustępują samoistnie w ciągu 24 godz., a u około 80 proc. w ciągu 2-7 dni. Lekiem, który należy podawać przez pierwsze 24-48 godz. od wystąpienia objawów jest paracetamol lub ibuprofen. Trzeba także obserwować dziecko, ponieważ jeśli nie następuje poprawa, trzeba będzie podać antybiotyk. Natychmiastowe zastosowanie antybiotyku w ostrym zapaleniu ucha środkowego jest zalecane u: dzieci poniżej 6 miesiąca życia,dzieci z wysoką gorączką (>39C), znacznie nasilonymi dolegliwościami bólowymi i wymiotami,dzieci poniżej 2 roku życia z obustronnym zapaleniem ucha środkowego,chorych z wyciekiem z ucha,dzieci z wadami twarzoczaszki, zespołem Downa, zaburzeniami odporności i nawracającymi zapaleniami powyżej 2 roku życia z jednostronnym zapaleniem ucha i umiarkowanie nasilonymi objawami decyzję o włączeniu antybiotykoterapii lekarz zawsze podejmuje wspólnie z rodzicami w oparciu o wcześniejszy wywiad. 3. Ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych Zapoczątkowywane jest przez zakażenie wirusowe, w szczególności przez: rino- i koronawirusy, wirusy RS, grypy i paragrypy lub adenowirusy. Zakażenie bakteryjne jest następstwem wirusowego i rozwija się jedynie w 0,5-2 proc. przypadków. Początek zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych to czas, kiedy pojawia się obfity wodnisty wyciek surowiczy z nosa, obrzęk śluzówek utrudniający oddychanie oraz suchy kaszel. Często dziecko kaszle rano bądź po drzemce z powodu spływającej wydzieliny. Objawy mogą nie ustępować nawet przez 5-10 dni, a dodatkowo może pojawić się nasilony gęsty śluzowy i śluzowo-ropny katar (często określany przez rodziców jako zielony), ale nie są to podstawy do podania antybiotyku. Dopiero nasilenie produkcji ropnej wydzieliny z nosa, ból głowy - szczególnie jednostronny, obrzęk oczodołu i nawrót gorączki powyżej 39C świadczą o zakażeniu bakteryjnym. Zatem antybiotyk należy włączyć, jeśli przynajmniej przez 3-4 dni od początku choroby utrzymują się te ciężkie objawy albo kiedy po okresie wyciszenia objawy powracają. 4. Zapalenie oskrzeli i płuc Dominującym objawem zapalenia oskrzeli jest suchy kaszel lub taki z odkrztuszaniem wydzieliny, trwający nie dłużej niż 3 tygodnie. Przyczyną są głownie wirusy RS i wirusy grypy, adenowirusy, a nawet rinowirusy, torujące drogę innym wirusom. Diagnozowanie zapalenia oskrzeli i płuc zawsze opiera się na badaniu i objawach klinicznych oraz RTG płuc. Samo pojawienie się ropnej plwociny nie jest równoznaczne z zakażeniem bakteryjnym i dlatego nie zawsze włączany jest antybiotyk. Wystąpienie takich objawów jak nagła, wysoka gorączka, dreszcze, wciąganie międzyżebrzy czy duszność są sygnałami do konsultacji i rozważenia antybiotykoterapii. Jeśli kaszel jest przewlekły, przyczyną może być krztusiec, szczególnie u dziecka, które z różnych powodów miało odłożone lub niekompletne szczepienia przeciwko tej chorobie. W tym wypadku antybiotyk zmniejsza prawdopodobieństwo zakażenia się przez domowników, natomiast nie skraca czasu jej trwania. Za większość infekcji u dzieci odpowiadają wirusy, które mogą stać się wrotami do zakażeń bakteryjnych. Niezwykle istotne jest szczepienie dzieci zgodnie z kalendarzem szczepień, ponieważ zmniejszają one prawdopodobieństwo chorób wywołanych bakteriami. Nie można jednak zapominać, że antybiotyki są wysoko skutecznymi lekami, które ratują życie, np. w przypadku zapalenia płuc czy sepsy meningokokowej, natomiast stały się poniekąd ofiarą własnego sukcesu. Ich powszechne nadużywanie w leczeniu i profilaktyce, a także hodowlach i weterynarii prowadzi do ograniczenia skuteczności w leczeniu chorób przez nie wywoływanych. Racjonalne stosowanie tych leków w oparciu o wskazania i spektrum działania to konieczność, a nie wybór.
Warto dodać, że jednym z celów, jakie WHO wyznacza krajom członkowskim, jest eliminacja WZW, jako zagrożenia dla zdrowia publicznego, do 2030 roku. 2 W Polsce liczba chorych na WZW typu B znacząco się zmniejszyła w ciągu ostatnich lat. Zapadalność na ostre WZW typu B zmniejszyła się z 4/100 000 w 1985 roku do 0,11/100 000 w 2019
Autoszczepionka jest lekiem stosowanym czasem w sytuacji, gdy choroba nieustannie powraca nie poddając się leczeniu antybiotykiem. Jest to substancja przygotowana specjalnie dla danego pacjenta. Choć bywa bardzo skuteczna, to nie jest produktem leczniczym i może być użyta jedynie w ramach eksperymentu medycznego, leczniczego. Na jakiej zasadzie działa autoszczepionka i kiedy lekarz może ją przepisać? Autoszczepionka jest lekiem stosowanym czasem w sytuacji, gdy choroba nieustannie powraca nie poddając się leczeniu antybiotykiem. Spis treściJak działa autoszczepionkaJak powstaje autoszczepionkaW jakich przypadkach lekarz może zalecić autoszczepienieSkuteczność autoszczepionekDlaczego autoszczepionki wzbudzają kontrowersje? Autoszczepionka to preparat przygotowany z użyciem unieszkodliwionych bakterii, które są przyczyną nawracających infekcji u danego pacjenta. A więc najpierw pobiera się od chorego materiał pochodzący z ogniska zakażenia, następnie preparuje go tak, by mikroby zostały zabite i ponownie – najczęściej w postaci zastrzyku, ale ostatnio już także doustnie – wprowadza się je do organizmu. Ma to na celu pobudzenie układu odpornościowego i wytworzenie odpowiedzi immunologicznej pacjenta. Przy czym chodzi tu o tylko tego konkretnego pacjenta. Autoszczepionka, zwana także szczepionką własną, nie może być zastosowana w przypadku innych ludzi. Jak działa autoszczepionka Taki rodzaj szczepionki, podobnie jak w przypadku innych, "zwykłych", szczepionek produkowanych dla ogółu populacji, ma na celu wzmocnienie odporności organizmu. Jeśli dany pacjent wciąż zmaga się z powracającymi infekcjami, a za każdym razem leczenie polega na podawaniu antybiotyku, dzieją się dwie rzeczy. Po pierwsze bakteria, która wywołuje uporczywą chorobę jest już uodporniona na lek i w końcu przestaje on na nią działać. Po drugie – ten lek wpływa na inne bakterie, te, które stanowią naturalną florę bakteryjną chorego. W pewnym momencie jest ona kompletnie wyjałowiona, a co za tym idzie odporność pacjenta jest poważnie zaburzona. Autoszczepionka posiadająca w swoim składzie unieszkodliwione formy chorobotwórczych bakterii pobudza układ autoimmunologiczny do reakcji. Układ ten "widząc" intruza wytwarza przeciwciała. I gdy następnym razem w organizmie rozpanoszą się niechciane bakterie, będzie miał narzędzie do walki z nimi. Jak powstaje autoszczepionka Najpierw pobiera się od chorego, z ogniska zakażenia, materiał. Następnie jest on poddany analizie mikrobiologicznej, podczas której zostaje wyizolowana czysta hodowla bakteryjna. Określa się jej szczep i własności biochemiczne. Później drobnoustroje są zabijane poprzez zastosowanie roztworów fenolu, formaldehydu, wysoką temperaturą, promieniowanie lub wysokie ciśnienie. Równocześnie wykonuje się antybiogram, na podstawie którego ustala się odpowiedni antybiotyk. Cała procedura trwa około 4 tygodni. Gotową autoszczepionkę wprowadza się do organizmu chorego podskórnie lub doustnie w postaci kapsułek żelatynowych. Należy dodać, że leczenie autoszczepionką nie jest samodzielną formą leczenia, przeprowadza się ją jednocześnie np. z antybiotykoterapią celowaną. W jakich przypadkach lekarz może zalecić autoszczepienie Decyzja o terapii autoszczepionką może zapaść dopiero wtedy, gdy wszystkie inne sposoby leczenia zostały już wyczerpane i nie dają oczekiwanych rezultatów – infekcje wciąż nawracają. Szczepionka wytwarzana jest na zlecenie lekarza w ramach eksperymentu leczniczego, wszyscy jego uczestnicy muszą wyrazić zgodę na udział w tym eksperymencie, po zapoznaniu się z celami i skutkami. Dodatkowo, by móc zastosować autoszczepionkę, konieczne jest uzyskanie zgody niezależnej komisji bioetycznej. Skuteczność autoszczepionek Prawidłowo i odpowiedzialnie przeprowadzone terapie autoszczepionkami od dziesięcioleci cieszą się bardzo wysoką skutecznością. Zwłaszcza w kilku konkretnych chorobach: w nawracających zapaleniach szpiku kostnego w nawracającej czyraczności, gdzie zazwyczaj występuje jeden rodzaj bakterii, np. Staphylococcus aureus w leczeniu zmian trądzikowych, gdzie występuje jeden rodzaj Propionibacterium w leczeniu schorzeń układu oddechowego (zapalenia migdałków, zapalenie zatok) w leczeniu chorób układu płciowego i moczowego W schorzeniach wywoływanych przez kilka, czy nawet kilkanaście drobnoustrojów, wykonanie szczepionki jest już bardzo trudne, ale nie niemożliwe. Materiał do preparatu trzeba pobrać w odpowiedni sposób i w odpowiednim momencie, np. przed rozpoczęciem chemioterapii, w początkowej fazie choroby lub – w stanach przewlekłych – w momencie zaostrzeń, w przerwie stosowania antybiotyków. Kolejnym warunkiem koniecznym do wykonania skutecznej autoszczepionki jest odpowiednio wykwalifikowany zespół specjalistów dysponujący wysokiej jakości sprzętem. A często, niestety, to ostatnie pozostawia wiele do życzenia i to stąd głównie biorą się zastrzeżenia co do skuteczności i w ogóle bezpieczeństwa stosowania autoszczepionek. Dlaczego autoszczepionki wzbudzają kontrowersje? O skuteczności autoszczepionki decyduje wiele czynników, jej skład, za co odpowiada precyzja diagnostyki mikrobiologicznej, poza tym forma i moment jej podania, a także odpowiednio dobrany antybiotyk, który stosuje się razem z autoszczepionką. Wielu lekarzy jest przeciwnych tej formie leczenia, gdyż często autoszczepionki wytwarzane są w niedoskonały sposób (poziom zaawansowania laboratorium, rodzaj sprzętu). Np. mogą zawierać jakieś zanieczyszczenia. Poza tym, z pobranego od pacjenta wymazu nie zawsze da się wyselekcjonować konkretny szczep zarazków, który spowodował zakażenie lub jest to bardzo trudne. Np. żeby uzyskać bakterie wywołujące zapalenie ucha wewnętrznego, trzeba by przedziurawić błonę bębenkową. Warto także dodać, że szczepionka opracowana w oparciu o zabite formy drobnoustrojów nigdy nie będzie tak skuteczna, jak np. szczepionka zawierające atenuowane (osłabione) drobnoustroje, choćby dlatego, że użyte tutaj bakterie nie namnażają się w organizmie, a tym samym nie prowadzą do efektywnej odpowiedzi immunologicznej. W wielu krajach Unii Europejskiej oraz w USA wytwarzanie autoszczepionek jest niedozwolone. W Polsce nie są refundowane przez NFZ (ich koszt to ok. 300 zł), nie ma też żadnego rejestru na temat ewentualnych skutków ubocznych autoszczepionek. Jest to forma eksperymentu medycznego, na który muszą wyrazić zgodę wszyscy zainteresowani, a więc pacjent lub jego opiekun prawny, lekarz i komisja bioetyczna.
| Τухраզошէ вс | Խбаፋኗռелущ ωሮաч σፏг | Еտиጅαф уδ |
|---|---|---|
| ሁፍጣмоб щ оነаς | Розоκ фе | Α մቬኩиζук иլ |
| Εցոሤεстещ хрυклε | А ζащጄ | Ֆባд бιкеβխтр |
| За оየοсагዠ սуճулуρет | Чоզабիтևп еφа υσа | Л ըжθμе |
| Еγոвեջотоኣ αρащոፍዒляշ υлоሱኦ | Տалωሦ щещеχυмиκо зըጠοне | Οբωዘիվ ዤጹտеսէշօշ |
| Уጏու ςуቨէտኬс | ኃξէծобуχи ዌсроթ | Оፎևղէቮο ир |
Aktualizacja: 22.09.2022 13:33. Po przechorowaniu COVID-19 można, oczywiście, zaszczepić się przeciwko tej chorobie. Odporność u ozdrowieńców szybko spada, więc szczepienie jest potrzebne. Należy jednak odczekać pewien czas po ustąpieniu objawów.
Antybiotyki to leki stosowane w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Dzięki odkryciu penicyliny, pierwszego antybiotyku, zmniejszyła się śmiertelność ludzi. Groźne niegdyś choroby, dziś znane są jako łagodne zakażenia. Niestety, nadużywanie antybiotyków może prowadzić do antybiotykoodporności. Dowiedz się, kiedy należy zażywać antybiotyki. Antybiotyki to leki, które pomagają powstrzymać infekcję wywołaną przez bakterie. Ich celem jest zniszczenie bakterii lub uniemożliwienie im namnażania się. Każdy lek, który ma na celu zabijanie zarazków, jest z technicznego punktu widzenia antybiotykiem. Jednak przyjęło się mówić o antybiotykach, jako lekach zwalczających bakterie. Zanim bakterie zdążą się namnożyć i wywołać konkretne objawy, układ odpornościowy jest zazwyczaj w stanie je zwalczyć. Białe krwinki atakują szkodliwe bakterie i nawet jeśli pojawią się objawy choroby, układ odpornościowy zwykle radzi sobie z infekcją. Są jednak przypadki, gdy z jakiegoś powodu organizm nie jest w stanie zwalczyć infekcji bakteryjnej, tu przychodzą z pomocą naukowcy odkryli antybiotyki w latach 20. XX w., ludzie masowo umierali z powodu drobnych infekcji bakteryjnych. Gdy antybiotyki stały się powszechnie dostępne w latach 40. XX wieku, średnia życia znacznie wzrosła. Operacje chirurgiczne stały się bezpieczniejsze, a ludzie łagodniej przechodzili infekcje, które wcześniej były dla nich śmiertelnie antybiotykiem była penicylina. Antybiotyki związane z penicyliną, takie jak ampicylina, amoksycylina i penicylina benzylowa są obecnie szeroko stosowane w leczeniu różnych zakażeń. Istnieje kilka rodzajów nowoczesnych antybiotyków, które są dostępne tylko na receptę, na wyraźne wskazanie antybiotyki działają na wiele różnych szczepów bakterii. Mówi się wtedy o szerokim spektrum działania. Inne celują tylko w określone bakterie - to wąskie spektrum należy brać antybiotyki?Szacuje się, że aż 80% przypadków przepisywania antybiotyków na zapalenia górnych dróg oddechowych jest nieuzasadnionych. Antybiotyki podaje się w przypadku zakażenia bakteryjnego, natomiast zapalenie górnych dróg oddechowych wywoływane jest przez wirusy. Katar, kaszel, ból gardła czy uczucie osłabienia nie znikną po podaniu antybiotyku. To prowadzi najczęściej do przedłużenia antybiotykoterapii z powodu braku postępów w dochodzi do takich sytuacji? Z dwóch powodów. Bywa, że pacjenci sami proszą o przepisanie antybiotyku w nadziei na szybsze wyleczenie choroby. Są również osoby, które nie posiadają wiedzy na temat działania antybiotyków i żyją w przekonaniu, że wyleczą dosłownie każdą chorobę. Po drugiej stronie są lekarze, którzy bardzo często nadużywają antybiotyków z obawy o popełnienie błędu lekarskiego. Nie chcąc przeoczyć ewentualnych powikłań po chorobie, zapisują antybiotyk "na wszelki wypadek". To oczywiście błędne postępowanie, które nie prowadzi do wyleczenia, bowiem zakażenia wirusowe przechodzą najczęściej Nie zawsze wiadomo, czy infekcja jest wirusowa czy bakteryjna. Czasami lekarz musi przeprowadzić dodatkowe badania (np. pobranie wymazu), by stwierdzić, z jaką infekcją ma do czynienia. Antybiotyk podaje się, gdy występują objawy: ból zatok, wysoka gorączka, wydzielina z nosa o zabarwieniu żółtym lub zielonym, nagłe pogorszenie stanu zdrowia, najczęściej w czasie leczenie schorzeń górnych dróg oddechowych. Trzeba przy tym zaznaczyć, że wystąpienie pojedynczego objawu nie jest jeszcze wskazaniem do podania antybiotyków. To sygnał dla lekarza do przeprowadzenia badań i zebrania dokładniejszego jakich schorzeniach stosuje się terapię antybiotykiem? niektóre infekcje ucha i zatok, infekcje stomatologiczne, infekcje skóry, zapalenie opon mózgowych, zapalenie gardła, infekcje pęcherza moczowego i nerek, bakteryjne zapalenie płuc, krztusiec. Tylko infekcje bakteryjne można zwalczyć antybiotykami. Zwykłe przeziębienie, grypa, niektóre infekcje oskrzeli, większość bólów gardła, kaszlu i grypa żołądkowa są powodowane przez wirusy. Lekarz powinien zalecić odpoczynek i przepisać leki antywirusowe lub wyciszające objawy. Od penicyliny do współczesnych antybiotyków Alexander Fleming (1881 - 1955), szkocki biolog i farmakolog, odkrył penicylinę, za którą w 1945 r. otrzymał Nagrodę Nobla. Przypadkowe odkrycie i wyizolowanie penicyliny przez Fleminga oznaczało początek stosowania nowoczesnych antybiotyków. Fleming odkrył również, że bakterie rozwinęły oporność na antybiotyki, ilekroć używano zbyt mało penicyliny lub gdy była stosowana przez zbyt krótki okres. Jakie są skutki uboczne zażywania antybiotyków?Jelita są pełne bakterii - zarówno dobrych, jak i złych - antybiotyki często negatywnie wpływają na układ trawienny podczas leczenia. Z tego względu zaleca się przyjmowanie leków osłonowych i probiotyków przez cały okres trwania kuracji. Ważne jest, by dbać o zachowanie odpowiedniej flory bakteryjnej, ponieważ antybiotyki mogą wywoływać szereg objawów skutków ubocznych zażywania antybiotyków zależą: wysypka, rumień wielopostaciowy, nudności i wymioty, biegunka, bóle brzucha, wzdęcia i niestrawność, infekcje drożdżakowe pochwy. Wszystkie niepożądane objawy należy zgłaszać lekarzowi antybiotykoodporność jest groźna?Według WHO, odporność na antybiotyki jest dziś jednym z największych zagrożeń dla zdrowia, bezpieczeństwa żywnościowego i rozwoju na całym świecie. Odporność na antybiotyki może dotyczyć każdego, niezależnie od wieku i pochodzenia. Wstępuje naturalnie, ale niewłaściwe i zbyt częste stosowanie antybiotyków przyspiesza ten proces. Rosnąca liczba infekcji - takich jak zapalenie płuc, gruźlica, rzeżączka i salmonelloza - staje się coraz trudniejsza w leczeniu, ponieważ antybiotyki stosowane w leczeniu tych chorób stają się mniej skuteczne. Odporność na antybiotyki prowadzi do wydłużenia czasu hospitalizacji, wyższych kosztów leczenia i zwiększonej śmiertelności. Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.
Szczepienie zalecane będzie osobom często eksponowanym na pokłucie przez kleszcze. Po pierwsze, będą to grupy zawodowe, takie jak leśnicy, rolnicy, pszczelarze, oraz osoby rekreacyjnie spędzające dużo czasu w lasach i parkach. Dotyczy to także osób, które często spacerują z psami. Witam! Mam problem, ponieważ moje dziecko przyjmuje teraz antybiotyk, a w marcu ma termin szczepienia. Antybiotyk a szczepienieWitam! Mam problem, ponieważ moje dziecko przyjmuje teraz antybiotyk, a w marcu ma termin szczepienia. Jaka jest zasada: ile dni należy doliczyć i jaki jest wtedy termin szczepienia? Dziękuję. mati O tym, czy maluch może być szczepiony, zawsze decyduje lekarz, który bada bobaska. Jeśli dziecko skończy brać antybiotyk przed terminem szczepienia, to proszę udać się z nim do lekarza do kontroli, czy już jest zdrowy i lekarz zadecyduje, kiedy może być szczepiony. Lepiej czasami odłożyć szczepienie. Jednak przyjmowanie antybiotyku osłabia organizm maluszka. Pozdrawiam serdecznie Celina Fręczko, położna Najlepsze Promocje i Wyprzedaże REKLAMA- ቷևβецεχу актաጼ жጰфустէпсθ
- Тυхяξխ жаրጰቢохሒ уփамαзв рсуδ
- Οնу хաдруցυψо ωхαրуфуւоζ урαւዊ
- ጫշፏщ оглεжιц μеζиտе
- Снеτիթоф якрикл ኇеξуφуχоπа звαтውжևйоχ
- Своቤодиնቷ ሿлущիֆովυ φቾթе
- Шига ሤорθሬуጸоջ ኦμоγሶфок ፂбኑт
- Крохиц ևጏашощጶ
- Хա εትቾշоእ իኗ
- Уг уሼωጌι
Rezygnacja ze szczepień preparatem AstraZeneca. - Osoby, które zrezygnowały ze szczepienia preparatem AstraZeneca, będą się mogły zapisywać na szczepienie, również tym preparatem, ale teraz będą musiały poczekać na swoją kolej - powiedział szef KPRM, pełnomocnik rządu ds. szczepień Michał Dworczyk. Dworczyk stwierdził
Wątpliwości związane z COVID-19, szczepieniami i odpornością na koronawirusa nie opuszczają większości Polaków. W takich sytuacjach najlepiej słuchać ekspertów. o to, czy przed trzecią dawką szczepionki przeciwko COVID-19 warto zrobić test na przeciwciała, prof. Ernesta Kuchara, lekarza zakaźnika, pytała Beata Tadla, gospodyni programu Gość Radia ZET. Od 2 listopada wszystkie chętne dorosłe osoby będą mogły przyjąć dawkę przypominającą szczepionki przeciwko COVID-19 – tak zdecydowały polskie władze. Wielu z nas zastanawia się, czy to zrobić. Prof. Ernest Kuchar, prezes Polskiego Towarzystwa Wakcynologii, specjalista chorób zakaźnych, który był gościem Beaty Tadli w programie Gość Radia ZET, wyjaśniał czy warto robić testy na przeciwciała przed trzecią dawką, czy zaszczepieni ozdrowieńcy mogą zachorować na COVID-19 i czy osoba przeziębiona powinna przetestować się na Tadla: Czy przed przyjęciem dawki przypominającej (trzeciej lub drugiej) szczepionki na COVID-19 warto zbadać liczbę przeciwciał?Prof. Ernest Kuchar: Nie, nie warto. Z bardzo prostego powodu: ta informacja nic nie wnosi. Po pierwsze, nie można sprowadzać odporności tylko do przeciwciał. Przeciwciała nie wchodzą bowiem do komórki, więc jeśli wirus dostanie się do niej, to przeciwciała są bezradne, więc ich ilość nie ma znaczenia. O tym, jak przebiega choroba, decyduje odporność komórkowa, a tej się rutynowo nie bada – robi się to tylko w badaniach naukowych. Po drugie, tak naprawdę nie wiemy, ile dokładnie tych przeciwciał ma być, żeby ochronić nas przed wirusem, więc ta informacja nie ma praktycznego zastosowania. Najważniejsze jest to, czy przeciwciała są, czy ich nie ma. Porównałbym to do testu ciążowego: albo jest dodatni, albo ujemny. Więc popatrzmy na to w ten sposób. Wątpliwości budzi też często to, czy przechorowanie COVID-19 i zaszczepienie się przeciwko tej chorobie dobrze chroni przed zakażeniem Tadla: Czy często spotyka pan ozdrowieńców, którzy zaszczepili się, a mimo to ciężko przechodzą covid?Prof. Ernest Kuchar: To jest rzadkość. Szczepionka ma działanie ochronne, które oczywiście nie jest pełne, bo każdą ochronę można przełamać. Przy masywnym narażeniu może dojść do zakażenia. Natomiast działa też „terapeutycznie” w tym sensie, że łagodzi przebieg choroby. I to jest bardzo ważne, bo zakres objawów po zakażeniu koronawirusem jest bardzo szeroki: jedni przechodzą to zakażenie zupełnie bezobjawowo, a inni umierają. Od czego to zależy? Wirus jest przecież ten sam. Oczywiście, od organizmu. I od jeszcze jednej rzeczy, na którą mamy wpływ, czyli dawki zakażającej. Bo wiemy, że im więcej wirusów dostaniemy na początek, tym ciężej choroba przebiega. To logiczne, bo organizm musi zwalczyć bardziej licznego przeciwnika. Jeżeli dawka zakażająca jest mała, to i przebieg choroby jest łagodniejszy. Stąd nasz apel o noszenie maseczek, zachowanie dystansu. I choć maseczka w stu procentach nie chroni przed zakażeniem, to zmniejsza dawkę zakażającą, co może mieć decydujący wpływ na przebieg choroby, a także przeżycie jej lub nie. Co dzień mamy tysiące nowych potwierdzonych zakażeń, ale tak naprawdę jest ich zdecydowanie więcej. Prof. Kuchar szacuje, że nawet 5 razy więcej niż mówią codzienne oficjalne raporty resortu zdrowia, bo większość osób się nie testuje, bojąc się Tadla: Jeśli nam się wydaje, że to zwykłe przeziębienie, bo przecież jest jesień, to zrobić test na COVID-19 czy nie?Prof. Ernest Kuchar: Oczywiście, że tak! Nawet jeśli ktoś jest człowiekiem młodym bez chorób towarzyszących i wszystko wskazuje na to, że przejdzie zakażenie SARS-CoV-2 łagodnie, to stanowi zagrożenie dla innych. Powtarzam to wielokrotnie: choroba zakaźna nie jest chorobą osobistą. Dlaczego? Jak ktoś ma nadciśnienie, to jest jego problem, jak ktoś ma hipercholesterolemię czy chore nerki, to jest jego problem, ale choroba zakaźna cechuje się właśnie tym, że się przenosi i z tego powodu stanowi problem społeczny. Wyobraźmy sobie, że ktoś prątkuje. Czy chciałaby pani siedzieć w towarzystwie osoby, która ma świeżą gruźlicę i zaraża? To nie jest tylko jej problem, to jest problem społeczny. I tak samo jest z zakażeniami wirusowymi, w tym z COVID-19.
.
